The first week

Hoi familielid, kennis, vriend(in), maat, fan, whatsapcontact van harte welkom op mijn blog! Iedere maandag zal ik een korte stukje posten over mijn nieuwe ervaring in Dunster. Voordat je begint met lezen, heb ik effe nog een lijstje opgesteld met de voorwaarden:
1. Spelfouten enzo zijn voorbehouden.
2. Voordat je je afvraagt waarom ik deze blog schrijf; verschillende
mensen uit mijn omgeving vroegen ernaar :)
3. Deze tekst heeft geen auteursrecht dus doe er meer wat je wilt!
4. Vragen? Let me know!

Week 1

Nu het einde van het schooljaar genaderd is, mag ik weer aan een nieuwe uitdaging beginnen. Dit keer wordt het ‘7 weken werken in een hotel’. Enkele maanden geleden had ik nooit gedacht dat ik zoiets zou gaan doen maar dat heeft een reden. Gedurende mijn stage heb ik de vakantiebeurs bezocht te Utrecht. Op de vakdag kwam ik via TUI in contact met een hoteleigenaar van een klein Engels dorpje genaamd ‘Dunster’. Deze standhouder was erg enthousiast over z’n hotel. Tijdens dit gesprek vroeg hij naar mijn e-mail voor een eventueel zomervakantiebaantje.

Ongeveer één week na de vakantiebeurs ontving ik een mail met de vraag of ik in z’n hotel zou willen werken aankomende zomer. Zonder twijfel besloot ik te solliciteren. Aankomend schooljaar wil ik immers een premaster Strategic Business Management en Marketing gaan volgen. Voor deze premaster heb ik een zware selectieprocedure doorlopen. Gezien de internationale klassamenstelling, bevat deze premaster Engelstalige lessen. Om die reden heb ik gesolliciteerd. Enkele maanden nadat ik mijn CV en sollicitatie gestuurd had, kreeg ik (zonder sollicitatiegesprek) te horen dat ik aangenomen was. Uiteraard was ik hier erg blij mee. Zowel nieuwe werkervaring als taalvaardigheden kan ik hiermee verkrijgen.

Zes weken vóór vertrek heb ik ontslag genomen bij de Leenbakker. Op dat moment realiseerde ik me niet dat ik mijn bijbaantje op ging zeggen. Bij deze meubelzaak heb ik immers 18 maanden gewerkt. Mijn vertrek stond gepland op maandag 10 juli. Gezien de drukte was ik de dag voor vertrek nog tot laat bezig met inpakken. Terwijl anderen vroegen of ik er zin in had, besefte ik nog steeds niet dat ik de hele vakantie in het buitenland zou doorbrengen.

Op maandag 10 juli was het dan zover. 7 weken in het buitenland werken. Dit alleen al zeggen is voor mij grensverleggend. Als student zijnde woon ik immers al m’n hele leven thuis. Bovendien is mijn ervaring met koken en was doen vrijwel ‘zero’. Met de gedachte dat het hotel een housekeeping en koks heeft, vertrok ik maandagochtend naar Schiphol.
Terwijl de drukte op Schiphol op gang kwam, viel het me meteen op dat vrijwel niemand alleen reisde (alleen de zakenreizigers). Voor mij was dit erg wennen aangezien ik alleen reisde. In het verleden ging ik namelijk altijd met een groep op vakantie.



Na de goedkope (low-cost carrier) gate gevonden te hebben van Schiphol besloot ik meteen te boarden. Vooraf bij het inchecken (thuis) werd ik erg blij toen ik zag dat ik stoel 26A toegewezen kreeg. Dat zou namelijk betekenen dat ik bij het raam zit!!! Voor mij vlog zou ik daardoor gave beelden kunnen schieten! Na vol enthousiasme het vliegtuig te betreden, zag ik al snel mijn zitplek. Het enige vervelende was dat er GEEN RAAM zat… Ja echt waar, iedereen had een raam behalve de laatste rij waar ik zat. Terugblikkend maakte het niet uit aangezien ik de hele vlucht geslapen had.

Eenmaal in Bristol geland te zijn, viel het met al snel op dat veel mensen een tattoo hebben. De meeste mensen zagen er bleek (en een beetje dik) uit. Voor het bereiken van het hotel zou ik met 2 bussen moeten reizen door het platteland. Hiervoor waren natuurlijk bustickets nodig, maar ik zou natuurlijk mezelf niet zijn als ik met vloeiend Engels de weg vroeg.
Met behoorlijk plat Engels vroeg ik aan een kioskmedewerker hoe ik Dunster kon bereiken.
De medewerker adviseerde me om over te stappen in het stadje Taunton.

Na de busrit van ongeveer 1 uur moest ik uitstappen. Daar stond ik dan; ergens aan de rand van Tauton. Nergens zag ik een bordje met ‘busstation’ of iets dergelijks om me heen.
Met een grote koffer en een slaperig hoofd had ik dus geen enkel idee hoe ik verder kwam. Gelukkig kwam ik langzaam vooruit door de weg aan verschillende mensen te vragen. Eenmaal in de tweede bus moest ik nog een ritje maken van zo’n 45 minuten.

En ja hoor, aangekomen in Dunster (rond 15.00 uur) moest ik met m’n koffer van 20 kilo de steile helling beklimmen. Het middeleeuwse deel van Dunster ligt immers op een steile helling. Een kwartier later vond ik het hotel. Toen ik binnenkwam in het hotel viel de stijl me meteen op. Dunster bestaat grotendeels uit ouwe middeleeuwse huizen met een klassieke stijl. Laat het nou net zo zijn dat dat ik helemaal niet van klassiek houd; even wennen dus. Bij de receptie werd me verteld dat ik ‘helaas’ in een hotelkamer moet verblijven aangezien het personeelshuis vol zit. Daar doen we natuurlijk niet moeilijk over! Het eerste wat ik deed, toen ik de hotelkamer betrad, was heerlijk voluit achterovervallen op m’n bed. 7 uur reizen en weinig slaap gaven me het gevoel alsof ik op een waterbed lag. Echter lag ik dus op een oud bed met dikke veren. 2 uur later (rond 17 uur) werd er op mijn deur geklopt omdat de lunch klaar stond. Op dat moment voelde ik me een of andere celiberty. Ik mocht immers in een hotelkamer slapen en zou steeds worden geroepen worden voor de lunch; wat een leventje. De volgende dag zou ik wel echt moeten beginnen met werken.

Na mezelf voorgesteld te hebben aan iedereen, begon ik met werken in het restaurant. Dat hield in dat ik moest serveren, afwassen en tafels dekken. In principe dingen die dus makkelijk te doen zijn. Deze zaken behoren tot mijn dagelijkse werkzaamheden. Als ‘hotelmedewerker’ zijnde ontbijt, lunch en dineer ik iedere dag in het hotel. Aan calorieën kom ik dus niet te kort. Sterker nog, het personeel vindt het erg leuk om mij van eten te voorzien. Een om het nog erger te maken, terwijl ik dit verhaal typ, ben ik bezig met het eten van een (aangeboden) nagerecht van het hotel. Erg bijzonder was het om te horen dat sommige koks en medewerkers een huis hebben in het hotel. Ze wonen (letterlijk) in de achtertuin van het hotel en betalen huur aan de hoteleigenaar.



Maar laten we even teruggaan naar mijn verhaal. Wat ik erg gaaf vind is dat niet alleen Engelsen, maar dat er ook medewerkers zijn uit Frankrijk, Polen en Roemenië. Deze medewerkers zijn super aardig en zijn erg zorgzaam. Een medewerker heeft zelfs aangeboden om al mijn was te doen! Niet alleen de medewerkers maar ook de gasten zijn vriendelijk. Wanneer ik bijvoorbeeld de gerechten verwijder van de tafels, waar gasten aan zitten, zeggen vrijwel alle gasten steeds ‘thank you’ of ‘ it was lovely’.

In de eerste week heb ik als hostess gespeeld en restaurantmedewerker. In mijn vrije tijd heb ik een pub bezocht met collega’s, heb ik (binnen één dag natuurlijk) 30 kilometer gewandeld, een stadje (Minehead) bezocht en gechillt in het personeelshuis. Nu bijna een week van huis te zijn, is het nog steeds even wennen. Mijn ‘vrije weekenddagen’ vinden meestal door de weeks plaats. Bovendien ben ik de meeste tijd aanwezig in het hotel, alsof ik hier daadwerkelijk woon. Engels spreken gaat me al enigszins beter af vergeleken met de eerste dag. Desondanks valt er nog redelijk wat te schroeven aan mijn Engels. Ondanks het leuke hotelleven, kijk ik ongetwijfeld uit naar het bezoek van mijn ouders en van een vriend van me!

Mocht je deze blog leuk vinden dan raad ik je aan de om de volgende blog ook te lezen! (vanaf 24 juli beschikbaar)

Wanneer je de blog saai of langdradig vond skip dan al mijn blogs.

Cheers!

P.s. leuk dat je mijn blog gelezen hebt!!!