The second week

Welkom terug fans! Wauw alweer een weekje verder. Waarschijnlijk ben ik al een groot deel van mijn fans (lezers) verloren maar achja het hotel betaald me hier ook niet voor hoor.
De harde kern blijft ten minste over! Bovendien heb ik heel veel leuke reacties gehad van mijn vorige blog. Thaaaanks daarvoor! Maar goed vanaf vandaag ben ik alweer 14 dagen van huis.

De dag na het posten van mijn eerste blog (dinsdag 18 juli) heb ik iets meegemaakt wat ik niet snel vergeten zal. Het verhaal is namelijk als volgt, aangezien ik in een middeleeuws bejaard dorpje woon, vind je hier geen discotheken, bowlingbanen or whatever. Daarentegen hebben ze hier een overschot aan strakke grasvelden gelegen op heuvels. Doordat je hier weinig leeftijdsgenoten vindt, is entertainment schaarser. Om die reden vroeg de (Roemeense) chefkok of ik mee wilde naar Minehead. Zonder aarzelen besloot ik om mee te gaan.

In die maandagmiddag stonden we dus bij het bushokje op de bus te wachten die richting Minehead zou gaan. Tijdens het wachten begon ze van alles uit te leggen wat betreft het bussysteem in Engeland. Ze duwde 5 pond in mijn handen en zei dat ik het moest houden voor het kopen van een kaartje. Na vaak ‘no thank you, I can’t take this’ te hebben gezegd, gaf ik het op en nam ik het briefgeld aan. Op de heenreis glimlachte ze naar een gehandicapte en vroeg of alles goed was met diegene.

Eenmaal aangekomen in het centrum van Minehead kwam ze met het idee om een terrasje te pakken. Uiteraard stemde ik hiermee in. En ja hoor, ook dit keer vond ze het nodig om weer voor me te betalen. Ze zei bijna letterlijk ‘’ik ben vandaag je moeder dus dan zorg ik voor je’’. Als blogger kan ik je vertellen dat ik al uitermate tevreden ben met mijn eigen (echte) moeder, maar nu had ik dus twee goede moeders! Na het terrasje kon ze niet ophouden met ‘moederfiguur’ spelen. Na het middeleeuwse treinstation (met stoomtrein) bezocht te hebben, bood ze ook een ijsje aan, daarna nog wat koekjes en chips uit de supermarkt. Met veel moeite accepteerde ik dit. Het raakte me dat ze zo goed voor iedereen wil zijn. Deze Roemeense moeder is namelijk behoorlijk zorgzaam, heeft een zeer kleine omgeving en heeft het financieel krap. Toen we bij het strand stonden vertelde ik haar dat ze veel te goed voor deze wereld is. Haar reactie hierop was dat ze hoopt dat anderen ook voor haar zoon zullen zorgen wanneer haar zoon er alleen voor staat.

Over ongeveer één week (29 juli) gaat ze namelijk terug naar haar moederland. Dat betekent dat ze haar zoon (die als ober bij hetzelfde hotel werkt) verlaat en een nieuw leven start in Roemenië. Om die reden gaf ze afgelopen vrijdag een afscheidsfeestje. Hiervoor moest natuurlijk een afscheidscadeautje gekocht worden. Aangezien ik dinsdag 18 juli vrij was, besloot ik naar Minehead te gaan om bonbons voor haar te kopen. En ook hier ervaarde ik iets buitengewoons! Doordat ik geen bonbons kon vinden in het centrum besloot ik het aan een inwoner van het dorp te vragen. Volgens deze (oude) vrouw kon ik ze vinden bij de Morrisons (grote supermarkt). Ze vertelde me dat ze me graag wilde brengen, dus maakten we een 10 minuten durende rit. Tijdens het parkeren besloot ze om mee te gaan zodat ze nog wat voedingsproducten voor haarzelf kon kopen. Op het moment dat we de winkel binnenliepen bood ze aan om me af te zetten in Dunster (dorp waar het hotel ligt). Gedurende deze 15 minuten rit vertelde ze dat ze maar liefst drie baantjes heeft (kapper, schoonmaker en nog wat). Toen ze me afzetten vroeg ik of ze er geld voor wilde hebben, maar ze weigerde. Sterker nog, ze zei letterlijk: ‘’Ik vond het juist erg gezellig!’’.


Op de andere dagen heb ik gewerkt in het hotel en vrijdag was natuurlijk het afscheidsfeeskeeeee. Engelse feestjes zijn toch weer een tikkeltje anders dan Nederlandse feestjes. In die avond zijn namelijk veel bierries genuttigd en er is veel droge humor aan bod gekomen; oftewel eindeloos lachen. Het volume was daarentegen veel minder hoog dan op Nederlandse feestjes. Ten slotte heb ik nog een 15 kilometer wandeling gemaakt door de groene natuur. Kenmerkend voor de natuur in Dunster is het oude kasteel, zeer veel groen en een beschermd natuurgebied. Ik kan je zeggen: je moet hier niet wandelen als je van wintersport houdt. Gedurende mijn wandeling had ik namelijk het idee dat ik door de Franse Alpen liep. Veel wandelpaden lijken op pistes. Bovendien creëren de groene heuvels mooie uitzichten. Hierdoor krijg ik dus steeds razend veel zin in wintersport.

Verder heb ik eigenlijk niet zo veel te zeggen, ohnee wacht ik heb nog wel iets. Zoals in mijn vorige blog aangegeven heb ik vorige week 40.000 stappen (30 km) gezet binnen één dag.
Ik zou mezelf natuurlijk niet zijn als ik mezelf uitdaag. Daarom wil ik binnen de resterende 5 weken 50.000 stappen in één dag zetten. Geen idee hoe, maar lukt me vast wel!

Overigens ga ik aankomende week beginnen waarvoor ik gekomen ben; online marketing. Aankomende week ga ik de website, de social media en advertentiemogelijkheden onderzoeken. Het echte werk begint dus pas nu!

Mocht je ergens mee oneens zijn, klop dan niet bij mij aan. Ik ben immers ook maar een student die rond probeert te komen!

See yea!

Bedankt voor het lezen fokes!